اردشیر دوم دهمین شاهنشاه هخامنشی
و پسر بزرگ داریوش دوم و پروشات بود
که پس از مرگ پدر، در سن سی سالگی به سلطنت رسید و ۴۶ سال حکومت کرد.
یونانیها وی را «منمون» به معنی باحافظه و باهوش خواندهاند زیرا چنانکه نوشته شده حافظهای فوقالعاده داشتهاست سلطنت او در عین آنکه آکنده از توطئه و طغیان و جنایت بود، به سبب اوضاع و احوال مساعد، در آنچه به روابط خارجی مربوط میشد، روی هم رفته، سلطنتی موفق بود.
وقایع دوران سلطنت
در دوران سلطنت اردشیر دوم، دربار شاه در میان یک سلسله توطئههای پایان ناپذیر سیاسی و حرمسرایی، آکنده از حسادتها و اغراض فرورفته بود. آنگونه که از بعضی مآخذ مانند نوشتههای پلوتارک بر میآید، رفتار شاه در نظر پارسیها غالباً آمیخته با نوعی نجابت به نظر میرسید. البته ملاطفت و رأفتی هم که به او منسوب شده بود، به سبب قساوت عجیب جانشینش اردشیر سوم بود که در شقاوت کمنظیر به نظر میآید. به هر حال از چنین خلق و خویی نباید توقع داشت که با وجود قدرت و مکنت که برایش حاصل بود، روزهای پایانی عمر خود را غرق در تلخی و ناامیدی نیابد.